martes, 19 de julio de 2011

FINISHER G2HANDIAK

Fin de semana espectacular el que pasamos en el País Vasco disfrutando de lo que más nos gusta y compartiendo muchos km. con un grupo de gente que hace poco más de un año apenas nos conocíamos y en estos momentos podemos decir que somos como una familia.

Llegamos a Beasain sobre las 5 de la tarde con la intención de ver la salida de los fenómenos que corrían en la Ehunmilak, prueba con 168 km y 11.500 m. de desnivel positivo, algo que lo veo casi inalcanzable. Allí saludo a varios amigos que hacía casi 1 año que no veía y disfrutamos de la salida de los valientes que iban a estar 2 días corriendo por el monte.

Después para el hotel, a pegarse una buena comilona y a ponerse el traje de faena, que la salida era a las 23 h.


En la zona de salida el ambiente era especial, se notaba el nerviosismo, las ganas por salir, las dudas de si podríamos con la montaña o ella nos podría a nosotros, ….. La plaza está a tope y parece que estaba todo el pueblo esperando para darnos ánimos y desearnos suerte. Incluso antes de empezar nos bailaron el aurresku de honor, que es una danza vasca que se baila a modo de reverencia. Dan la salida y se me ponen los pelos de punta, parecía que éramos héroes y la gente nos ovacionaba demostrándonos su admiración (ahora que estoy escribiendo se me están poniendo los pelos de punta sólo de pensarlo). Una marea humana que por lo menos a mí me hizo sentir importante y como nunca me había pasado, sé que jamás lo olvidaré.



Salimos corriendo a un ritmo bastante alegre y nada más salir de Beasain empezamos a subir por una senda que nos llevará hacia Ordizia. Cuando estamos llegando empezamos a oir gritos y era la gente del pueblo otra vez, que había salido a la calle a animarnos. Otra vez los pelos de punta y subimos el ritmo fruto de los ánimos. Cruzamos el casco urbano y nos dirigimos hacia el complejo deportivo de Altamira, donde cogeríamos el sendero que nos llevaría al área recreativa de Oiangu. Después de cruzar varios caseríos de la zona llegamos a Zaldibia (km 7) en 48 min.

El siguiente avituallamiento se encontraba en el km. 18 y vamos subiendo y bajando por senda y por pista. Este tramo de 11 km. tiene un desnivel positivo de 945 m., pero es el principio y vamos bastante frescos. Finalmente llegamos a Larraitz siguiendo el GR que viene de Zaldibia. Aquí nos encontramos con un avituallamiento muy completo, así que comemos un poco y sin perder mucho tiempo nos dirigimos hacia uno de los tramos clave en la carrera que nos llevará durante 4 km. de gran desnivel a una de las cimas más emblemáticas de Euskal Herria, la cima del Txindoki en el km. 23 a 1338 m. de altitud.

La subida es empinada pero voy subiendo bien. Hay muchas vacas durante la subida, incluso por la senda, así que en ocasiones nos toca esquivarlas, ya que no están por la labor de moverse. Cuando vamos llegando a la parte de arriba encontramos una gran llanura que va picando hacia arriba, y al fondo la cima, donde se pueden ver las luces de los frontales de los que van por delante y ya vemos que será una subida corta pero con un desnivel bestial. Así que con paciencia y para arriba. En la cima el control del km. 23. Todavía vamos todos juntos menos Tatín, que se escapó nada más salir.

En la bajada se corta un poco el grupo y me doy cuenta que me he quedado solo, en tierra de nadie. Así que decido apretar para ver si cogía a Carmen, Carlos y Vicky que iban por delante. Como era de noche no los distinguía, así que a correr a tope en la subida hasta que los conseguí pillar. Me comentan que Vicky se ha ido para delante para ver si pillaba a las 2 chicas que iban en cabeza y nos quedamos Carmen, Carlos y yo.

Nos dirigimos desde aquí a la cima del Ganbo por espectaculares prados. Nos encontramos en el corazón del Aralar. Llegamos a la cima del Ganbo (km. 27) con 1400 m. de altitud y tras el cronometraje bajada larguísima por prados hacia el pantano de Lareo. Justo antes se nos unió Jessi, que venía muy fuerte. Ya estamos cerca del siguiente avituallamiento en Lizarrausti (km 36), pero antes tendremos que pasar por unos cuantos km. que están muy embarrados y dónde es fácil pegarte un leñazo. En el avituallamiento muchísima comida y a reponer fuerzas, comer un poco, cargar agua y a seguir, que estaba amaneciendo. Eran las 6 de la mañana y llevábamos ya 7 horas de carrera.

A la salida del avituallamiento empecé a notar un poco de frío, pero me comentaron que no me abrigara mucho, que teníamos por delante una subida de 1 km. con un desnivel bestial. Pues efectívamente, pasé de tener frío a sudar como un tonto. Nos encontramos con una rampa con un desnivel cercano al 50% que nos dejó clavados. Una vez arriba nos quedaban 15 km de fabuloso hayedo y con la presencia de los límites con Navarra. El recorrido es un continuo sube y baja que partió el grupo de 4 que estábamos. Nos quedamos Carlos y yo por delante y Jessi y Carmen un poco atrás, aunque unos cuantos km. después nos volveríamos a juntar.




Llegamos al km. 50 en casi 10 horas y aprovechamos para cambiarnos la camiseta y los calcetines, así como aprovechar para comer y llenar un poco las mochilas de agua. Cuando estábamos a punto de salir llegaron Carmen y Jessi, y les comunicaron que eran la 3ª y 4ª chica. Decidimos ir juntos hasta el final, así que salimos Carlos y yo por delante a un ritmo flojo con la intención de que nos cogieran más adelante.


Nos quedaba el final y ya teníamos claro que ahora sí que teníamos que llegar. Al poco tiempo recibo una llamada de Santi y me comenta que se han retirado él y Fernando en el km. 50. Me quedo un poco chafado porque se merecían terminar, pero no fue su día.



Así que nos adentramos en la Sierra de Aizkorri y paso del conocido Maratón de montaña Zegama-Aizkorri.




A los pocos km. nos cogen Jessi y Carmen y ya por el GR llegaríamos hasta el refugio de San Adrian (km 59), donde estaba otro punto de cronometraje y avituallamiento.



Tras cruzar la espectacular cueva de San Adrian iniciamos el ascenso por el conocido camino del "calvario", que comprobamos su nombre rápido, ya que es una subida muy vertical y llena de piedra que nos llevará hasta la cima del Aizkorri (km 62), que con sus 1520 m. de altitud se convierte en el punto más alto de la carrera. Las vistas allí son espectaculares, pero esta subida nos ha desgastado y decidimos empezar a bajar rápidamente.





Recorremos una pequeña parte de la cresta del Aizkorri y empezamos a descender hacia las praderas de Urbia. La bajada es muy técnica debido a la gran cantidad de piedra. Lo importante es que seguimos juntos y ya nos quedan pocas subidas. Más adelante descendemos por las laderas de Aizkorri hasta el collado de Oazurtza (km 69), con una bajada machacante. Los cuádriceps parece que van a explotar, porque bajamos unos 800 m. de desnivel en apenas 3 km. Cuando llegamos bajo nos encontramos otro avituallamiento donde volvemos a repostar. Sólo nos quedan 19 km. y vamos bastante bien.



Desde aquí cogemos dirección hasta la localidad de Mutiloa que está situada en el km 78 y ya nos quedan sólo 10 km. El objetivo está más cerca, aunque me llama Santi y me comenta que la gente que estaba llegando a meta decía que el último tramo se estaba haciendo bastante pesado. Nada más salir empezamos la última subida del recorrido y pasamos por la ermita de Liernia. Vamos corriendo todo lo corrible, porque ya tenemos ganas de llegar.

En poco tiempo vemos Beasain al fondo, pero cuando parecía que nos desviarían para allí, nos sorprendieron con una vuelta por la sierra de Españolamendi, y desde aquí todo para abajo hasta meta. Intentamos bajar de 19 horas, pero conforme vamos llegando vemos que no lo conseguiríamos por muy poco.

Cuando entramos en Beasaín no dicen que queda 1,5 km. y la emoción ya nos está superando. Empezamos a correr y según nos va animando la gente nos vamos acelerando. No parecía que lleváramos 87 km en las piernas, pero teníamos ganas de llegar y era nuestro momento de gloria. La gente nos vitoreaba, y estábamos a 300 m. de meta. Nos cogemos de las manos y empezamos a gritar como si fuéramos críos, pero eso era muy grande. La gente te miraba con admiración y parecía que flotáramos. Así que entramos en 19:04 horas abrazándonos por la gesta que acabábamos de conseguir. Además las chicas acabaron como terceras clasificadas.




Realmente ha sido la carrera más dura que he corrido, pero no la olvidaré nunca por la amabilidad de la gente, que nos animó durante toda la carrera, de la organización que fue perfecta, y de un paisaje espectacular. Realmente todo amante de las carreras de montaña debe correr aquí por lo menos una vez.

Agradecer a todos los amigos que me acompañaron, CARMEN, JESSI, VICKY, CARLOS, SANTI, FERNANDO Y TATÍN. También a los amigos que allí nos acompañaron como JAVI, TREPARISKOS, TXOMIN Y GORKA, que todos ellos hacen que este deporte sea tan bonito.

Ahora queda una pregunta por contestar, ¿volveré algún día para correr la EHUNMILAK?

11 comentarios:

fausto dijo...

enhorabuena vicente,felicita a los demas de mi parte.gran cronica y espectacular carrera

MATINADORS dijo...

Muy bien Vicente, Jessi, Carmen y al resto del equipo. Ayer cuando vi la clasificación y los tiempos me llné de orgullo al saber que entrenamos y sobre todo, tenemos amistad con unos autenticos heroes. No veremos pronto

jmbotula dijo...

Enhorabuena Trueno, tanto para ti, como para toda la espedicion alicantina.
Me alegre mogollon de poder saludaros.
jmbotula

Zam dijo...

Impresionante, estratosferico, admirable, enhorabuena campeón.

Arturo J. dijo...

Enhorabuena campeones, ya sois de otra galaxia.
Estupenda gesta y mejor contado, me alegro muchísimo de que lo hayais conseguido, ahora a preparar el UTMB.

Un Abrazo

Arturo J.

Anónimo dijo...

Ostres Vicent, m'he emocionat moltíssim al llegir la crònica. Encara que no estava amb vosaltres vos portava en ment tot el temps de carrera. Enhorabona i una abraçada molt forta i per suposat que hem de fer la Ehunmilak.

VICKY

VOREM SI MUNTEM dijo...

Gracias Fausto, la verdad es que la carrera lo merece.

Enrique sí que nos hemos metido buenos entrenos para prepararla. Ahora ya tienes cerca tu debut en un ultra, pero Botamarges la tienes superada.

Txomin un placer el coincidir contigo en Beasain. A ver si te recuperas rápido de tu lesión.

Zambu ahora mismo estás cambiando la bici por las zapatillas. Gracias amigacho.

Arturo menudo paisaje tan espectacular. Ya sabes que tenemos alguna pendiente. Un saludo.

Vicky vaig disfrutar moltísim en vosaltres i tinc clar que repetirem moltes més vegades. Enhorabona per el segon puesto, eres una màquina.

miguelflor dijo...

Vicente, eres un gran finisher, has rendido al máximo, y has hecho una gran ultra y una gran crónica. Veo que ya estás pensando en la "grande" para el año que viene, ¿porque no? has demostrado que vales de sobra. Enhorabuena capitán, nos vemos pronto!!!

Trycia dijo...

Enhorabona Vincent,
Un auntentic finisher,
Un gran carreron con unos paisajes unicos, al igual que esa brillante salida¡¡¡

Secre dijo...

BRUTAL VICENT!!


Els pels de punta tinc.
Enhorabona tío.

Una abraçada a Santi i a Fernando, segur que l'any que ve l'acaben.

Secre dijo...

I tant que tenies que tornar...

Txapeldun!!!!