martes, 1 de mayo de 2012

MAMUFI, Maratón de Montaña de Finestrat

Hace tiempo que no escribo, ya que por distintos motivos desde que ha empezado este año no he tenido una continuidad en los entrenos y esto ha provocado que tuviera un momento de bajón donde no me apetecía contar lo poco que estaba haciendo.

 Después de pensármelo, decido apuntarme a la Mamufi por quitarme un poco el mono de la competición, ya que desde la Carrera del Coto no había participado en ninguna carrera, y en parte por coincidir con tantos amigos que hacía tiempo que no veía y que me apetecía muchísimo volver a saludar. También por apoyar a Tatín en esta I Mamufi y que con tanto cariño se han currado. Voy muy falto de entrenos, exáctamente 3 salidas por la montaña desde principio de año, y es una carrera dura, con casi 44 km y más de 2000 m. positivos, pero necesito algo así para motivarme.

 Me voy para Finestrat con Javi Mingote y Ayala, y empiezo a saludar a mucha gente. Por supuesto, antes de salir la foto de rigor con esta gran familia, como gran recuerdo de la Mamufi.
El objetivo es terminar lo mejor posible, así que a las 8 h. se da la salida y empiezo en la parte de atrás, para salir tranquilo y sufrir lo menos posible. Vamos juntos Santi, Fernando, Ferrús, Pepedu y yo, pero a los pocos km. me quedaría sólo con Fernando, con el que fuí prácticamente la primera mitad de la carrera. El ritmo era bueno y vamos conservando fuerzas para el final.
Una vez llegamos al avituallamiento del Puig Campana empezamos la larga bajada que nos llevaría hasta Serra Cortina. Se bajan unos 600 m. positivos en aprox. 7 km. Aquí me deja pasar Fernando y voy bajando a buen ritmo y adelantando gente. A mitad de bajada cojo a Santi y a Ferrús, y casi al final de la bajada a Jessi. Esto me va animando y voy marcando varios km. a menos de 5 min/h.

Ahora un poco de sube-baja hasta Serra Cortina, que empieza con una rampa que te rompe el ritmo en seco. Voy subiendo bien y después del avitualliento seguiremos subiendo durante aprox. 2 km. Las fuerzas van un poco justas y la bajada que viene ahora se hace muy lenta, ya que coincide con un tramo por el río, que lo pasaremos de un lado al otro por lo menos una docena de veces.
Ya voy viendo la última y temida subida del día, Orxeta. Intento reservar fuerzas porque sé que allí sufriré. Es una subida de unos 2,5 km. y que se ascienden 500 m. positivos. No hay descanso y es una subida constante, y eso en el km. 37. Empiezo a subir y al poco tiempo los primeros problemas. Me están dando calambres en los cuádriceps y se me van quedando agarrotados. Paro e intento estirar, pero las piernas están ya tocadas y se me sube el gemelo derecho. Qué momento más malo porque no puedo ni dar un paso. Aquí se está notando la falta de km. en los entrenos, pero hay que seguir. Subo como puedo pero lo estoy pasando mal. Cuando llego arriba ya me quedan unos 4 km. hasta meta, pero con las piernas tan cargadas toca sufrir.
Por fin llego a meta y marco un tiempo de 6:23 h. Muy contento porque he acabado en el puesto 93, mucho mejor de lo que hubiera imaginado.

Y como conclusión agradecer a estos dos amigos que me han apoyado en los momentos de bajón. Gracias a gente como ellos esta deporte es muy grande.

6 comentarios:

fernando carrasco dijo...

Molt bona cronica Vicent. Estas fet una autentica máquina y a pesar de la falta de entreno sempre estas a la altura. Eres molt gran tio!!

TONILOPEZ dijo...

Menos mal que estas bajo que si no , te subes hasta el puig campana.
Enhorabuena Makina, ¡¡¡

santi dijo...

Me vengaré...

Fernando dijo...

Me alegro de que despues de todo lo que te ha pasado y casi sin entrenar hayas podido disfrutar otra vez del mundo de las carreras, con la satisfacción añadida de haberle ganado a Santi.

Ferrús dijo...

Bona noticia saber que "vorem si muntem" torna a fer cróniques per q a este ritme el nom anava a canviar en "vorem si escrivim", jejeje. Feta la broma façil dirte q molt bona crónica i pero ma faltat q feres sanc en vallés jejej. saluticions. Ferrús

miguelflor dijo...

Quedate con el carrerón que has hecho y encima sufriendo al final, estamos hechos de otra pasta pero hay que ver lo que mola ver el arco de meta. Tiempazo a pesar de los problemas, estás fuerte. Enhorabuena Vicent.